ОЛИМ БЎЛИШГА ИНТИЛИШ ЛОЗИМ!
Ислом дини – мусулмонни илм олишга, маърифатли бўлишга тарғиб қилувчи дин. Башарият ҳамиша илм билан азиз бўлган.
Ҳамшаҳаримиз, ватандошимиз, буюк бобокалонимиз бўлган Абу Мансур ал-Мотурудий ҳазратлари имом Бухорий роҳматуллоҳи аълайҳ ҳазратлари вафот этган йилда бу киши дунёга келганлар.
Аллоҳ таоло мусулмонларни ҳеч бир ишга бехикмат буюрмайди
Динимизда оилага катта эътибор берилиб, уни қандай ташкил қилиш, унинг бошлиғи ким бўлиши, ҳуқуқлари, фарзанд тарбияси аъзолари ўртасида келиб чиқадиган келишмовчиликларни муолажа қилиш, умуман оилавий ҳаётнинг барча масалаларига жавоб берилгандир.
Албатта, оила инсонларнинг бахту саодатини таъминловчи қўрғондир, шунинг учун жамиятнинг бир бўлаги бўлган оилада эр раҳбар ҳисобланади.
Ислом илм-фан маёғи
Қурьони карим ва суннати набавия, умуман ислом дини илм-фаннинг, тараққиётнинг манбасидир. Айрим жоҳиллар эса исломни фанга ва тараққиётга қарама-қарши қўяди. Қурьон ва суннат инсониятни зулматлардан нурга чиқишга ундади. Илм олишни биринчи фарз қилиб қўйди. Кўплаб ояти карима ва ҳадиси шарифларда илм-фаннинг асосий қоидаларини баён қилди. Ислом аҳкомларига амал қилишнинг ўзи ҳамма фанларни ўрганишга эҳтиёж туғдирди. Шунинг натижасида фан ривожланиб, дунёнинг ҳамма соҳаларда тараққиёт этиши учун имкон яратди.
Гиёҳвандлик инсонни Аллоҳ буюрганидай ҳалол яшашдан маҳрум этади
Гиёҳвандлик инсонни Аллоҳ буюрганидай ҳалол яшашдан маҳрум этади, унинг одамлар орасидаги обрўсини йўқотади, оиласини парокандалик ботқоғига отади, соғлигига жиддий путур етказади, ўзини эса жиноят йўлига бошлайди. Энг фожиалиси, Аллоҳ берган ҳаёт неъматининг заволга учраши, эрта ўлим топиши каби кулфатларга учрайди. Бугунги кунда гиёҳвандлик балоси чегара, ўлчов, миқёс билмайдиган бир ҳолатга келди. Унинг касофатидан Ер юзида миллионлаб инсонлар ҳаёт билан эрта видолашмоқда, соғлиғидан ажрамоқда, оилалар бузилиб кетмоқда.
Мўминнинг ҳаётида мазҳабнинг ўрни
Бугунги кунда Ислом динининг асл моҳиятига кўра ҳаёт кечираётган мусулмонлар орасида ихтилоф ва низоларга сабаб бўлаётган “бемазҳаблик” тушунчаси билан танишиб чиқайлик. Аввало “Мазҳаб” сўзига аниқлик киритиб олсак. “Мазҳаб” сўзи араб тилида “йўл”, “йўналиш”, шаръий истилоҳда эса “диний масала бўйича муайян мужтаҳид олимнинг фатво чиқариш йўли” маъноларини билдиради. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳаётлик пайтларида шариатга боғлиқ барча масалаларнинг ечимини У Зотнинг ўзлари баён қилар эдилар. Пайғамбаримиз алайҳиссаломнинг вафотларидан кейин одамлар билмаган нарсаларини асосан саҳобалардан сўрар эдилар. Гоҳида учраб турадиган қийин масалаларни ечиш учун эса энг билимдон саҳобалар йиғилиб маслаҳат қилишар ва фатво беришарди.
Тинчлик – энг олий неъмат!
Тинчлик – бу инсониятга Аллоҳ таоло томонидан берилган энг олий неъмат ҳисобланади. Тинчликнинг қадрига етиш, уни асраб авайлаш бизнинг зиммамиздаги бурчимиздир. Бу барча пайғамбарларнинг суннати ҳамдир. Зеро, Ҳадиси шарифда:“Икки неъмат борки, кўпчилик инсонлар унинг қадрига етмайдилар. У – хотиржамлик ва сиҳат-саломатлик”, дейилган.
Кўр кетар экан билмай истиқболда чоҳ, Уни огоҳ этмасанг сендадир улуғ гуноҳ
Аллоҳ таолога беадад шукрлар бўлсинки, юртимизда тинчлик ва осойишталик неъмати барқарор бўлиб, ҳаётимиз фаровон, турмушимиз осуда давом этмоқда. Исталган пайтда республикамизнинг турли ҳудудларига бемалол сайр қила оламиз. Бу тинчликнинг шарофати, албатта. Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва саллам марҳамат қиладилар:“Икки неъмат борки, кўпчилик одамлар унинг қадрига етмайдилар. У сиҳат-саломатлик ва хотиржамликдир” (Имом Бухорий ривояти).
Араб тилига бўлган эътибор
Мамлакатимиз ҳуқуқий демократик ва фуқаролик жамият қуриш йўлидан бормоқда. Ватанимиз истиқлолга қадам қўйгандан бери ўтган йиллар халқимиз ва ёш давлатимиз учун улкан синов ва янгиланишлар даври бўлди. Бу даврда миллий ва диний қадриятларимизни қайта тиклаш, уларни келажак авлод қалби ва онги-шуурига сингдиришга, шунингдек, баркамол авлодни миллий қадриятлар билан биргаликда диний қадриятларга ҳам содиқлик руҳида тарбиялашга катта эътибор берилди.
Исроф ҳаромдир
Албатта, Аллоҳ таолонинг неъматларини санаб охирига етиб бўлмайди. Бу неъматларни шукрини қилиш ҳар бир бандасига лозимдир. Буни шукрини қилиш энг аввало бу неъматларни исроф қилмасдан фойдаланишда кўринади. Аллоҳ таолонинг неъматларига қанчалик кўп шукр қилсак, неъматларини янада зиёда қилиб беришини, аксинча исроф қилиб, ношукурчилик қиладиган бўлсак қаттиқ азоблар билан азоблашини Ўз каломида таъкидлаб қўйибди.
Олтиндан ҳам қимматли вақтни фойдали ва савобли ишларни амалга оширишда сарфлайлик
Вақт шунчалик аҳамиятлики, мусулмоннинг вақт олдида вазифалари бор. Мусулмон киши ана шу вазифаларни тушуниб адо этмоғи шарт. Улар эса қуйидагилар:
Жаҳл билан бошланган иш уят билан якун топади
Маълумки, Аллоҳ таоло инсон зотини азиз ва мукаррам қилиб, яратди. Инсонларга ақл деб аталмиш улкан бир неъматни ато қилди. Гоҳида инсон ақлини ишлатмасдан, жаҳл отига миниб кўнгилсиз оқибатларга сабаб бўлиб қолади. Инсон ғазабланмайдиган бўлса, жаҳлини жиловлаб оладиган бўлса дунё ва охиратда саодатли бўлиб, охиратда жаннат деб аталган неъматни қулга киритади.
Бу борада Пайғамбаримиз Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи васаллам барчамизга ўрнак эдилар.
Ота оила устуни
Отанинг фарзандга меҳри муҳаббати чексиздир. Дунёга келганимизда энг кўп хурсанд бўлган зот. Қалби бизга бўлган муҳаббат билан тўлиб тошган азизимиз, бахтимизни ўз бахтидан устун деб билган инсон – отадир. Фарзанд отанинг бир қисми, бўлиб суратда ва хулқ атворда унга ўхшайди. Шунинг учун ота фарзанди тарбиясига диққат қилади. Ўзи истаган фазлу камолни фарзандига беришга, уни ўзидан ҳам кўра мукаммал қилиб етиштиришга ғайрат қилади. Бу мақсади йўлида ҳар қандай машаққатга бардош беради. “Тарбия қилган отасига раҳмат!”, деган олқишни эшитишни, фарзанди орқали наслининг давом этишини орзу қилади.
