ИСЛОМ ШАРИАТИДА ФАРЗАНДГА МУНОСАБАТ МАСАЛАСИ
Жоҳилият даврида арабларда фақирлик ва очликдан қўрқиб фарзандни тириклай кўмиб юбориш одати бор эди. Ҳозирги замон жоҳилиятида ҳам очлик ёки кўп сарф-харажатдан қочиб, фарзандни туғмаслик, битта ёки иккитадан орттирмаслик одати кенг тарқалган. Бу, аввало эътиқод бузуқлигига бориб тақалади. Аллоҳга иймони йўқ ёки бузуқ ақийдадаги, Аллоҳ ҳаммага ризқ беришга қодирлигини инкор этадиган одамгина фақирликдан қўрқиб ўз болаларини ўлдириши мумкин.
ИСЛОМ ШАРИАТИДА ФАРЗАНД АСРАБ ОЛИШ
Жоҳилият даврида фарзанд асраб олиш масаласи Қуръони Каримнинг “Аҳзоб” сурасида:
وَمَا جَعَلَ أَدْعِيَاءَكُمْ أَبْنَاءَكم ( سورة الأحزاب-4)
“…ва асранди болаларингизни сизга фарзанд қилган эмас”[1]
Шавқатсизлик қурбони
Аёл фарзанди дунёга келиши учун амалиёт хонасига кириб кетди. Бола туғилди. Она ҳаётдан кўз юмди. Аёлидан айрилиб, фарзанди онасиз қолганидан ота, қаттиқ хафа бўлди. Чақалоқни ўзи парваришлай олмаслигини билиб холасига берди. Ўзи етти ойдан кейин уйланди.
Силаи-раҳм
Азизлар, мен сизарларга силаи–раҳм қилиш ҳақида бир воқеани айтиб бермоқчиман. Аслида ушбу ҳолат ҳаммамизда, ҳар биримизнинг атрофимизда бўлиб турибди. Банда улғайгунча ота-онасининг бағрида, уларнинг таъминотида бўлади. Ака-ука, опа-сингиллари билан талашиб, тортишиб, иноқ бир-бирига беғараз яхшилик соғинадиган, хавф ёки камчилик бўлса ҳимоя қиладиган, ўзида борини илинадиган бўлади. Ота-оналари уларни кўриб кўзи қувнайди. Болалари вояга етгач оилали бўлиб, уй–жой қилади, ҳаётда ўз йўлларида мустақил одимлайди. Вақти соати етиб, ота-оналари оламдан ўтганларидан сўнг ана шунда аксарият туғишганлар орасида силаи-раҳм, қариндошлик ришталари ингичкалашиб боради. Охир – оқибатда фақат тўй маъракаларда кўришадиган бўлиб қоладилар. Ўзгалар ёрдамига муҳтож бўлиб қолсалар ҳам эътибор қилмайдилар. Ўз Ташвиш, дунё ғами билан ўз қобиғига ўралиб яшайдилар. Бир пайтлар бир бўлак нонни ҳам баҳам кўрадиган оға-инилар кун келиб, бир-бирига бефарқ муносабатта бўладилар.
Фарзанд тарбиясида одоб-ахлоқнинг ўрни
Маълумки ҳар бир ота-она фарзандини баркамол бўлиб вояга етишини чин дилдан хоҳлайди ва бу борада барча машаққат ва қийинчиликларни бартараф этиш учун ҳаётини бахш этади. Фарзандларини соғлом бўлиб ўсишга, уларнинг таълим-тарбиясига аҳамият қаратади, уларни келажаги порлоқ, солиҳ инсонлар бўлиб вояга етиши учун бор куч ва имконияттларини сарф қилади. Зеро, ёшлар юртнинг келажагидир. Келажак тўғрисида қайғурмаслик, келажак уммат тўғрисида ўйламаслик юртнинг келажагига бепарво бўлишликдир.
ОТА-ОНАНИНГ ҲАҚЛАРИ
Динимиз амр этган вазифалардан бири – фарзанд тарбиясидир. Ота-оналар ўз авлодлари тарбиясига жиддий аҳамият беришлари ва ҳар қандай шароитда ҳам бунинг учун вақт топишлари лозим.Ёшларнинг нотўғри йўлга кириб қолишига, ёмон ахлоқли бўлишига аввало ота-она сабабчи бўлади.
ОИЛА ПАСПОРТИ
Ота
Сенинг аслинг, ризоси хотиржамлик, атоси сукунат, хизмати саодат ва роҳат, оқ қилиши бахтсизлик ва фалокат, жаннат эшикларидан бири бўлган зотдир.
ОИЛА-ЖАМИЯТ ТАЯНЧИ
Оила барчамиз учун мўътабар маскан. Қиёслаш жоиз бўлса, оила бу Она Ватаннинг кичик тимсоли. Агар у тинч ва обод бўлса, уни маскан тутганлар осуда ҳаёт кечиради. Аллоҳ сақласин агар бунинг акси бўлса, уни маскан тутган инсонлар ҳаётидан маъно ва мазмун кетади.
Отага ҳурмат
ОТА!!! Ўзбек оиласида отанинг ўзига хос ўрни бор. У оиланинг сарбонидир. Отанинг оиладаги ўрнини ўлчайдиган тошу-тарози йўқ. Оилада отанинг обрў-эътибори қадрланади, фарзандлар отага суянади, эргашади, ишонади ва фахрланади.
Фақат оталаргина болаларини ҳаётдаги барча оғирликларни ақл-идрок, сабр-чидам, ғайрат ва ирода билан енгиб ўтишга ўргата олади. Ота иродаси фарзандларни қийинчилик, мушкул ишлар олдида иккиланмасликка, уни енгиб ўтишга ўргатади.
Эр ва хотин бир бирига либос кабидур
Ҳозирги кунда баьзи ёш эр ва хотинлар оиладаги сир ва гап сўзларни оиласидан ташқарига чиқариши оқибатида оилада кўп келишмовчилик юзага келмоқда. Хизмат юзасидан нотинч оилаларни яраштириш учун борганимизда ҳатто баьзи ёш оилалар эр-хотин ўртасидаги жинсий муносабатни ҳам кўчага чиқариб айтганидан оиласи бузулиш арафасига келиб қолганини гувоҳи бўлмоқдамиз. Қурони Каримда Аллоҳ таоло шундай марҳамат қилган:
